The Art of Love

  Non facient, ut vivat amor, Medeïdes herbae

  Mixtaque cum magicis nenia Marsa sonis.

  Phasias Aesoniden, Circe tenuisset Ulixem,

  Si modo servari carmine posset amor.

  105

  Nec data profuerint pallentia philtra puellis:

  Philtra nocent animis, vimque furoris habent.

  Sit procul omne nefas; ut ameris, amabilis esto:

  Quod tibi non facies solave forma dabit:

  Sis licet antiquo Nireus adamatus Homero,

  110

  Naïadumque tener crimine raptus Hylas,

  Ut dominam teneas, nec te mirere relictum,

  Ingenii dotes corporis adde bonis.

  Forma bonum fragile est, quantumque accedit ad annos

  Fit minor, et spatio carpitur ipsa suo.

  115

  Nec violae semper nec hiantia lilia florent,

  Et riget amissa spina relicta rosa.

  Et tibi iam venient cani, formose, capilli,

  Iam venient rugae, quae tibi corpus arent.

  Iam molire animum, qui duret, et adstrue formae:

  120

  Solus ad extremos permanet ille rogos.

  Nec levis ingenuas pectus coluisse per artes

  Cura sit et linguas edidicisse duas.

  Non formosus erat, sed erat facundus Ulixes,

  Et tamen aequoreas torsit amore deas.

  125

  A quotiens illum doluit properare Calypso,

  Remigioque aptas esse negavit aquas!

  Haec Troiae casus iterumque iterumque rogabat:

  Ille referre aliter saepe solebat idem.

  Litore constiterant: illic quoque pulchra Calypso

  130

  Exigit Odrysii fata cruenta ducis.

  Ille levi virga (virgam nam forte tenebat)

  Quod rogat, in spisso litore pingit opus.

  “Haec” inquit “Troia est” (muros in litore fecit):

  “Hic tibi sit Simois; haec mea castra puta.

  135

  Campus erat” (campumque facit), “quem caede Dolonis

  Sparsimus, Haemonios dum vigil optat equos.

  Illic Sithonii fuerant tentoria Rhesi:

  Hac ego sum captis nocte revectus equis.”

  Pluraque pingebat, subitus cum Pergama fluctus

  140

  Abstulit et Rhesi cum duce castra suo.

  Tum dea “quas” inquit “fidas tibi credis ituro,

  Perdiderint undae nomina quanta, vides?”

  Ergo age, fallaci timide confide figurae,

  Quisquis es, aut aliquid corpore pluris habe.

  145

  Dextera praecipue capit indulgentia mentes;

  Asperitas odium saevaque bella movet.

  Odimus accipitrem, quia vivit semper in armis,

  Et pavidum solitos in pecus ire lupos.

  At caret insidiis hominum, quia mitis, hirundo,

  150

  Quasque colat turres, Chaonis ales habet.

  Este procul, lites et amarae proelia linguae:

  Dulcibus est verbis mollis alendus amor.

  Lite fugent nuptaeque viros nuptasque mariti,

  Inque vicem credant res sibi semper agi;

  155

  Hoc decet uxores; dos est uxoria lites:

  Audiat optatos semper amica sonos.

  Non legis iussu lectum venistis in unum:

  Fungitur in vobis munere legis amor.

  Blanditias molles auremque iuvantia verba

  160

  Adfer, ut adventu laeta sit illa tuo.

  Non ego divitibus venio praeceptor amandi:

  Nil opus est illi, qui dabit, arte mea;

  Secum habet ingenium, qui, cum libet, “accipe” dicit;

  Cedimus: inventis plus placet ille meis.

  165

  Pauperibus vates ego sum, quia pauper amavi;

  Cum dare non possem munera, verba dabam.

  Pauper amet caute: timeat maledicere pauper,

  Multaque divitibus non patienda ferat.

  Me memini iratum dominae turbasse capillos:

  170

  Haec mihi quam multos abstulit ira dies!

  Nec puto, nec sensi tunicam laniasse; sed ipsa

  Dixerat, et pretio est illa redempta meo.

  At vos, si sapitis, vestri peccata magistri

  Effugite, et culpae damna timete meae.

  175

  Proelia cum Parthis, cum culta pax sit amica,

  Et iocus, et causas quicquid amoris habet.

  [ENGLISH: If she’s cool…]

  Si nec blanda satis, nec erit tibi comis amanti,

  Perfer et obdura: postmodo mitis erit.

  Flectitur obsequio curvatus ab arbore ramus:

  180

  Frangis, si vires experiere tuas.

  Obsequio tranantur aquae: nec vincere possis

  Flumina, si contra, quam rapit unda, nates.

  Obsequium tigresque domat Numidasque leones;

  Rustica paulatim taurus aratra subit.

  185

  Quid fuit asperius Nonacrina Atalanta?

  Succubuit meritis trux tamen illa viri.

  Saepe suos casus nec mitia facta puellae

  Flesse sub arboribus Milaniona ferunt;

  Saepe tulit iusso fallacia retia collo,

  190

  Saepe fera torvos cuspide fixit apros:

  Sensit et Hylaei contentum saucius arcum:

  Sed tamen hoc arcu notior alter erat.

  Non te Maenalias armatum scandere silvas,

  Nec iubeo collo retia ferre tuo:

  195

  Pectora nec missis iubeo praebere sagittis;

  Artis erunt cauto mollia iussa meae.

  Cede repugnanti: cedendo victor abibis:

  Fac modo, quas partes illa iubebit, agas.

  Arguet, arguito; quicquid probat illa, probato;

  200

  Quod dicet, dicas; quod negat illa, neges.

  Riserit, adride; si flebit, flere memento;

  Imponat leges vultibus illa tuis.

  Seu ludet, numerosque manu iactabit eburnos,

  Tu male iactato, tu male iacta dato:

  205

  Seu iacies talos, victam ne poena sequatur,

  Damnosi facito stent tibi saepe canes:

  Sive latrocinii sub imagine calculus ibit,

  Fac pereat vitreo miles ab hoste tuus.

  Ipse tene distenta suis umbracula virgis,

  210

  Ipse fac in turba, qua venit illa, locum.

  Nec dubita tereti scamnum producere lecto,

  Et tenero soleam deme vel adde pedi.

  Saepe etiam dominae, quamvis horrebis et ipse,

  Algenti manus est calfacienda sinu.

  215

  Nec tibi turpe puta (quamvis sit turpe, placebit),

  Ingenua speculum sustinuisse manu.

  Ille, fatigata praebendo monstra noverca

  Qui meruit caelum, quod prior ipse tulit,

  Inter Ioniacas calathum tenuisse puellas

  220

  Creditur, et lanas excoluisse rudes.

  Paruit imperio dominae Tirynthius heros:

  I nunc et dubita ferre, quod ille tulit.

  Iussus adesse foro, iussa maturius hora

  Fac semper venias, nec nisi serus abi.

  225

  Occurras aliquo, tibi dixerit: omnia differ,

  Curre, nec inceptum turba moretur iter.

  Nocte domum repetens epulis perfuncta redibit:

  Tum quoque pro servo, si vocat illa, veni.

  Rure erit, et dicet “venias”: Amor odit inertes:

  230

  Si rota defuerit, tu pede carpe viam.

  Nec grave te tempus sitiensque Canicula tardet,

  Nec via per iactas candida facta nives.

  [ENGLISH: Love is a…]

  Militiae species amor est; discedite, segnes:

  Non sunt haec timidis signa tuenda viris.

  235

  Nox et hiems longaeque viae saevi
que dolores

  Mollibus his castris et labor omnis inest.

  Saepe feres imbrem caelesti nube solutum,

  Frigidus et nuda saepe iacebis humo.

  Cynthius Admeti vaccas pavisse Pheraei

  240

  Fertur, et in parva delituisse casa.

  Quod Phoebum decuit, quem non decet? exue fastus,

  Curam mansuri quisquis amoris habes.

  Si tibi per tutum planumque negabitur ire,

  Atque erit opposita ianua fulta sera,

  245

  At tu per praeceps tecto delabere aperto:

  Det quoque furtivas alta fenestra vias.

  Laeta erit, et causam tibi se sciet esse pericli;

  Hoc dominae certi pignus amoris erit.

  Saepe tua poteras, Leandre, carere puella:

  250

  Transnabas, animum nosset ut illa tuum.

  [ENGLISH: Win over the…]

  Nec pudor ancillas, ut quaeque erit ordine prima,

  Nec tibi sit servos demeruisse pudor.

  Nomine quemque suo (nulla est iactura) saluta,

  Iunge tuis humiles, ambitiose, manus.

  255

  Sed tamen et servo (levis est inpensa) roganti

  Porrige Fortunae munera parva die:

  Porrige et ancillae, qua poenas luce pependit

  Lusa maritali Gallica veste manus.

  Fac plebem, mihi crede, tuam; sit semper in illa

  260

  Ianitor et thalami qui iacet ante fores.

  Nec dominam iubeo pretioso munere dones:

  Parva, sed e parvis callidus apta dato.

  Dum bene dives ager, cum rami pondere nutant,

  Adferat in calatho rustica dona puer.

  265

  Rure suburbano poteris tibi dicere missa,

  Illa vel in Sacra sint licet empta via.

  Adferat aut uvas, aut quas Amaryllis amabat—

  At nunc castaneas non amat illa nuces.

  Quin etiam turdoque licet missaque columba

  270

  Te memorem dominae testificere tuae.

  Turpiter his emitur spes mortis et orba senectus.

  A, pereant, per quos munera crimen habent!

  [ENGLISH: What about sending…]

  Quid tibi praecipiam teneros quoque mittere versus?

  Ei mihi, non multum carmen honoris habet.

  275

  Carmina laudantur, sed munera magna petuntur:

  Dummodo sit dives, barbarus ipse placet.

  Aurea sunt vere nunc saecula: plurimus auro

  Venit honos: auro conciliatur amor.

  Ipse licet venias Musis comitatus, Homere,

  280

  Si nihil attuleris, ibis, Homere, foras.

  Sunt tamen et doctae, rarissima turba, puellae;

  Altera non doctae turba, sed esse volunt.

  Utraque laudetur per carmina: carmina lector

  Commendet dulci qualiacumque sono;

  285

  His ergo aut illis vigilatum carmen in ipsas

  Forsitan exigui muneris instar erit.

  At quod eris per te facturus, et utile credis,

  Id tua te facito semper amica roget.

  Libertas alicui fuerit promissa tuorum:

  290

  Hanc tamen a domina fac petat ille tua:

  Si poenam servo, si vincula saeva remittis,

  Quod facturus eras, debeat illa tibi:

  Utilitas tua sit, titulus donetur amicae:

  Perde nihil, partes illa potentis agat.

  295

  Sed te, cuicumque est retinendae cura puellae,

  Attonitum forma fac putet esse sua.

  Sive erit in Tyriis, Tyrios laudabis amictus:

  Sive erit in Cois, Coa decere puta.

  Aurata est? ipso tibi sit pretiosior auro;

  300

  Gausapa si sumpsit, gausapa sumpta proba.

  Astiterit tunicata, “moves incendia” clama,

  Sed timida, caveat frigora, voce roga.

  Conpositum discrimen erit, discrimina lauda:

  Torserit igne comam, torte capille, place.

  305

  Brachia saltantis, vocem mirare canentis,

  Et, quod desierit, verba querentis habe.

  Ipsos concubitus, ipsum venerere licebit

  Quod iuvat, et quae dat gaudia voce notes.

  Ut fuerit torva violentior illa Medusa,

  310

  Fiet amatori lenis et aequa suo.

  Tantum, ne pateas verbis simulator in illis,

  Effice, nec vultu destrue dicta tuo.

  Si latet, ars prodest: adfert deprensa pudorem,

  Atque adimit merito tempus in omne fidem.

  [ENGLISH: In early autumn,…]

  315

  Saepe sub autumnum, cum formosissimus annus,

  Plenaque purpureo subrubet uva mero,

  Cum modo frigoribus premimur, modo solvimur aestu,

  Aëre non certo, corpora languor habet.

  Illa quidem valeat; sed si male firma cubarit,

  320

  Et vitium caeli senserit aegra sui,

  Tunc amor et pietas tua sit manifesta puellae,

  Tum sere, quod plena postmodo falce metas.

  Nec tibi morosi veniant fastidia morbi,

  Perque tuas fiant, quae sinet ipsa, manus.

  325

  Et videat flentem, nec taedeat oscula ferre,

  Et sicco lacrimas conbibat ore tuas.

  Multa vove, sed cuncta palam; quotiesque libebit,

  Quae referas illi, somnia laeta vide.

  Et veniat, quae lustret anus lectumque locumque,

  330

  Praeferat et tremula sulpur et ova manu.

  Omnibus his inerunt gratae vestigia curae:

  In tabulas multis haec via fecit iter.

  Nec tamen officiis odium quaeratur ab aegra:

  Sit suus in blanda sedulitate modus:

  335

  Neve cibo prohibe, nec amari pocula suci

  Porrige: rivalis misceat illa tuus.

  [ENGLISH: The wind that…]

  Sed non cui dederas a litore carbasa vento,

  Utendum, medio cum potiere freto.

  Dum novus errat amor, vires sibi colligat usu:

  340

  Si bene nutrieris, tempore firmus erit.

  Quem taurum metuis, vitulum mulcere solebas:

  Sub qua nunc recubas arbore, virga fuit:

  Nascitur exiguus, sed opes adquirit eundo,

  Quaque venit, multas accipit amnis aquas.

  345

  Fac tibi consuescat: nil adsuetudine maius:

  Quam tu dum capias, taedia nulla fuge.

  Te semper videat, tibi semper praebeat aures;

  Exhibeat vultus noxque diesque tuos.

  Cum tibi maior erit fiducia, posse requiri,

  350

  Cum procul absenti cura futurus eris,

  Da requiem: requietus ager bene credita reddit,

  Terraque caelestes arida sorbet aquas.

  Phyllida Demophoon praesens moderatius ussit:

  Exarsit velis acrius illa datis.

  355

  Penelopen absens sollers torquebat Ulixes;

  Phylacides aberat, Laodamia, tuus.

  Sed mora tuta brevis: lentescunt tempore curae,

  Vanescitque absens et novus intrat amor.

  Dum Menelaus abest, Helene, ne sola iaceret,

  360

  Hospitis est tepido nocte recepta sinu.

  Quis stupor hic, Menelaë, fuit? tu solus abibas,

  Isdem sub tectis hospes et uxor erant.

  Accipitri timidas credis, furiose, columbas?

  Plenum montano credis ovile lupo?

  365

  Nil Helene peccat, nihil hic committit adulter:

  Quod tu, quod faceret quilibet, ille facit.

  Cogis adulterium dando tempusque locumque;

  Quid nisi consilio est usa puella tuo?

  Quid faciat? vir abest, et adest non rusticus hospes,

/>   370

  Et timet in vacuo sola cubare toro.

  Viderit Atrides: Helenen ego crimine solvo:

  Usa est humani commoditate viri.

  [ENGLISH: As fierce as…]

  Sed neque fulvus aper media tam saevus in ira est,

  Fulmineo rabidos cum rotat ore canes,

  375

  Nec lea, cum catulis lactentibus ubera praebet,

  Nec brevis ignaro vipera laesa pede,

  Femina quam socii deprensa paelice lecti:

  Ardet et in vultu pignora mentis habet.

  In ferrum flammasque ruit, positoque decore

  380

  Fertur, ut Aonii cornibus icta dei.

  Coniugis admissum violataque iura marita est

  Barbara per natos Phasias ulta suos.

  Altera dira parens haec est, quam cernis, hirundo:

  Aspice, signatum sanguine pectus habet.

  385

  Hoc bene compositos, hoc firmos solvit amores;

  Crimina sunt cautis ista timenda viris.

  Nec mea vos uni damnat censura puellae:

  Di melius! vix hoc nupta tenere potest.

  Ludite, sed furto celetur culpa modesto:

  390

  Gloria peccati nulla petenda sui est.

  Nec dederis munus, cognosse quod altera possit,

  Nec sint nequitiae tempora certa tuae.

  Et, ne te capiat latebris sibi femina notis,

  Non uno est omnis convenienda loco;

  395

  Et quotiens scribes, totas prius ipse tabellas

  Inspice: plus multae, quam sibi missa, legunt.

  Laesa Venus iusta arma movet, telumque remittit,

  Et, modo quod questa est, ipse querare, facit.

  Dum fuit Atrides una contentus, et illa

  400

  Casta fuit: vitio est improba facta viri.

  Audierat laurumque manu vittasque ferentem

  Pro nata Chrysen non valuisse sua:

  Audierat, Lyrnesi, tuos, abducta, dolores,

  Bellaque per turpis longius isse moras.

  405

  Haec tamen audierat: Priameïda viderat ipsa:

  Victor erat praedae praeda pudenda suae.

  Inde Thyestiaden animo thalamoque recepit,

  Et male peccantem Tyndaris ulta virum.

  [ENGLISH: If you’re caught…]

  Quae bene celaris, siqua tamen acta patebunt,

  410

  Illa, licet pateant, tu tamen usque nega.

  Tum neque subiectus, solito nec blandior esto:

  Haec animi multum signa nocentis habent:

  Sed lateri ne parce tuo: pax omnis in uno est;

  Concubitu prior est infitianda venus.

  415

  Sunt, qui praecipiant herbas, satureia, nocentes

  Sumere; iudiciis ista venena meis;

  Aut piper urticae mordacis semine miscent,

  Tritaque in annoso flava pyrethra mero;

  Sed dea non patitur sic ad sua gaudia cogi,

  420